Op 10 mei jl. was het 73 jaar geleden dat ons land hard werd wakker geschud. Het voor onmogelijk gehouden gebeurde: onze Oosterburen hielden zich niet aan ‘onze spelregels’ en schonden de door ons geclaimde neutraliteit. Het slecht bewapende Nederlandse leger werd onder de voet gelopen en vijf dagen na de inval gaf Nederland zich over. Verleden tijd, maar bij iedereen welbekend.
Zolang als ik het me kan herinneren is de maand mei onlosmakelijk verbonden met WOII. Op TV en radio is er extra aandacht voor deze zwarte bladzijde in onze geschiedenis. Zo óók bij National Geographic: zij hebben ‘de week van WOII’. Het is een komen en gaan van, veelal, ‘geromantiseerde’ documentaires met veel heroïek en drama. Heroïek die vandaag de dag in allerlei ‘WOII-games’ door volwassenen en kinderen wordt nagespeeld. Het beeld dat op deze manier wordt geschetst van WOII is niet anders dan bladgoud, het gaat immers over dood en verderf.
De generatie die WOII bewust heeft meegemaakt wordt, gezien hun leeftijd, snel kleiner. Ik ben afgelopen week toch nog een groot aantal van hen tegengekomen. In Den Helder, toen ik samen met oud voorzitter Peter van Maurik, namens de KVMO, een krans heb gelegd bij het monument ‘Voor hen die vielen’ en ’s avonds met vicevoorzitter Joost de Wolf, bij de Nationale Herdenking op de Dam. Het was voor mij een bijzondere ervaring, ook omdat ik zolang als ik me kan heugen, hiervoor normaal gesproken ’s avonds voor de buis zit. Vroeger met mijn ouders en vandaag de dag met mijn vrouw en kinderen.
In zowel Den Helder als Amsterdam waren er schoolkinderen die bloemen legden bij het monument. Ik hecht hier veel waarde aan. Een signaal van onze jeugd dat zij stilstaat bij het feit dat het Nederland niet altijd ‘voor de wind’ gaat en dat onze veiligheid en welvaart (wereldwijd) niet vanzelfsprekend is. Een teken van erkenning aan alle Nederlanders en bondgenoten die hun leven hebben gegeven voor onze samenleving om dit hogere doel te bereiken dan wel te behouden.
Op 4 mei heb ik altijd het gevoel dat er veel draagvlak is voor Defensie. Mensen knikken naar je als je in je uniform door het centrum van Amsterdam loopt. Je hebt het gevoel alsof je in een warm bad bent beland. Je hebt het gevoel dat iedereen op dat magische moment rond 20.00 uur Defensie omarmt. Er is op dat moment een bijzonder ogenblik van saamhorigheid. Misschien wordt mijn beeld vertroebeld, omdat ik me op dat moment onder gelijkgestemden begeef. Ik hoor graag van u hoe u dit ervaart.
Helaas is dit bijzonder gevoel maar van korte duur. Zo snel als het draagvlak voor Defensie is toegenomen, zo snel is het draagvlak op 5 mei terug op het normale niveau. Het is weer ‘back to normal’ en we begeven ons met zijn allen weer in het feestgedruis van Bevrijdingsdag.
Hoewel de vooroorlogse beweging ‘het gebroken geweer’ niet meer bestaat, heeft zij, net als voor WOII, nog steeds een groot aantal medestanders in Nederland. Net als toen is het draagvlak in Nederland voor defensie-uitgaven zeer laag. Ik hoop voor ons allen, maar vooral voor onze kinderen, dat onze toekomstige ‘vijanden’ deze keer wel rekening willen houden met ‘onze spelregels’. Wij Nederlanders hebben namelijk een gruwelijke hekel aan valsspelers, maar zullen dat, als de tijd onverhoopt daar is en we zo doorgaan met Defensie, waarschijnlijk met onze mond kenbaar (moeten) maken.
KLTZ Marc de Natris
waarnemend voorzitter KVMO
(KVMO, 13 mei 2013)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten